Streszczenie

Implantacja natychmiastowa uważana jest za metodę obarczoną znacznym ryzykiem niepowodzenia. Jednak przy zastosowaniu odpowiednich procedur oraz rozwiązań implantoprotetycznych ma również niepodważalne walory, takie jak zachowanie pierwotnej struktury tkanek twardych i miękkich, pozwalające na pełną odbudowę funkcji zęba oraz jego estetyki. To w połączeniu ze znacznym skróceniem czasu leczenia, stanowi o trwałym sukcesie terapeutycznym i pozwala włączyć procedurę implantacji natychmiastowej do standardowych metod leczenia implantoprotetycznego.

Wybór metody leczenia

W opisywanym przypadku pacjentka zgłosiła się z głęboko poddziąsłowo złamanym zębem w poz. 25 z dodatkowym pęknięciem korzenia (fot. 1, 2). Po zakwalifikowaniu zęba do ekstrakcji każdy implantolog staje przed dylematem jak, uzupełnić usuwany ząb. Do wyboru są opcje implantacji natychmiastowej, wczesnej lub późnej. Dwie ostatnie opcje obarczone są prawdopodobieństwem utraty tkanek twardych oraz miękkich, a co za tym ewentualną koniecznością zastosowania procedur augmentacyjnych. Implantacja natychmiastowa pozwala na uniknięcie tych komplikacji.

Wybór systemu

O wyborze systemu implantologicznego w opisywanym przypadku zadecydowały następujące czynniki:
• mała odległość do dna zatoki szczękowej, ok. 7 mm
• kształt zębodołu poekstrakcyjnego
• konieczność szczelnego zamknięcia miejsca implantacji
• konieczność podparcia architektury tkanek miękkich


Podane kryteria spełniał system Bicon. Po atraumatycznej ekstrakcji w znieczuleniu miejscowym, wyłyżeczkowano resztki ozębnej i wprowadzono natychmiastowo krótki implant Bicon o długości 6 mm i średnicy 5 mm, który po opracowaniu zębodołu wypełnił go w stopniu pozwalającym na uzyskanie bardzo dobrej stabilizacji pierwotnej. Implant wprowadzono 1,5 mm subkrestalnie a jego platformę przykryto wiórami uzyskanymi przy opracowaniu zębodołu. Natychmiastowo osadzono tymczasowy łącznik gojący o maksymalnej średnicy 6,5 mm i wysokości również 6,5 mm (fot. 3). Uzyskane dzięki 1,5% bezśrubowemu, stożkowemu połączeniu sztywne i szczelne osadzenie tak znacznych rozmiarów łącznika tymczasowego pozwoliło na efektywne podparcie architektury tkanek miękkich zarówno w wymiarze przedsionkowo-podniebiennym, jak i samych brodawek międzyzębowych, bez stosowania technik szycia. Szczelne zamknięcie zębodołu umożliwiło niezaburzony proces pierwotnego gojenia, z wykorzystaniem pełnego potencjału uruchomionych ekstrakcją procesów naprawczych. Potwierdza to wykonane po 4 miesiącach kontrolne zdjęcie RTG (fot. 4).

Obciążenie

Po standardowym 4-miesięcznym okresie gojenia przystąpiono do pobierania wycisku metodą łyżki zamkniętej (fot. 5, 6). Na tym samym etapie przymierzono w ustach pacjenta ostateczny łącznik typu non-schoulder, bezstopniowy (fot. 7, 8). Jako uzupełnienie protetyczne zaplanowano wykonanie korony zintegrowanej z łącznikiem − IAC z kompozytu technicznego Gradia.

Korona zintegrowana z łącznikiem − IAC

Integrated Abutment Crown Estetyka uzupełnień implantoprotetycznych zależna jest ściśle od trwałej, dobrej kondycji tkanek twardych i miękkich wokół implantu. Kolejną, przyjazną dla tych tkanek techniką, jest zintegro wanie korony wraz z łącznikiem już na etapie laboratoryjnym. Rozwiązanie to pozwala na uniknięcie stosowania cementu, a więc i niebezpieczeństwa jego nadmiarów, wypłukania, oraz zapewnia idealnie gładkie, wypolerowane przejście korony w łącznik. Taka powierzchnia zapewnia również należyte podparcie dla tkanek miękkich otaczających koronę osadzoną na implancie ( fot. 9, 10).

Utrzymanie wyników leczenia

Wiadomym jest, że za stabilność wyników leczenia implantoprotetycznego odpowiedzialna jest kondycja tkanek otaczających implant. Aby spełnić ten warunek konieczne jest uniknięcie zjawiska tzw. pompy bakteryjnej, zachodzącego na skut ek mikroruchów na styku powierzchni implant-łącznik. Zastosowane bezśrubowe połączenie stożkowe o zbieżności 1,5% zapewniło idealną sztywność i szczelność uniemożliwiającą zasysanie płynów oraz bakterii do wnętrza implantu, co jak wiadomo jest często przyczyną zapalenia tkanek okołoimplantowych. W opisywanym przypadku po upływie roku nie zanotowano żadnych zmian na rentgenogramie (fot. 11). Obraz tkanek miękkich również pozostaje bez zmian (fot. 12, 13).

Podsumowanie

W opisywanym przypadku osiągnięto pełną odbudowę zarówno funkcji, jak i estetyki złamanego zęba. Wybór metody leczenia za pomocą implantacji natychmiastowej pozwala na znaczne ograniczenie czasu leczenia oraz uniknięcie rozbudowanych procedur augmentacyjnych, a co za tym idzie znacznego wzrostu kosztów leczenia. Jednakże dla osiągnięcia sukcesu niezbędne jest zastosowanie odpowiednich procedur oraz komponentów. Dotyczy to zarówno chirurgicznej, jak i protetycznej fazy leczenia.