Estetyka uzupełnień protetycznych zależy od trwałej, dobrej kondycji tkanek twardych i miękkich wokół implantu. Kolejną, przyjazną dla w/w tkanek techniką jest zintegrowanie korony wraz z łącznikiem już na etapie laboratoryjnym. Rozwiązanie to pozwala na uniknięcie stosowania cementu, a więc i niebezpieczeństwa jego nadmiarów w szczelinie dziąsłowej, wypłukania oraz zapewnia idealnie gładkie, wypolerowane przejście korony w łącznik. Taka powierzchnia zapewnia również należyte podparcie dla tkanek miękkich, otaczających koronę osadzoną na implancie. Korona zintegrowana z łącznikiem (IAC TM) jest innowacyjną metodą odbudowy pojedynczego zęba na implancie Bicon, opracowaną przez dr. Vinceta Morgana w 2001 r. (Ryc. 1 ). Technika ta wykorzystuje materiał kompozytowy, który wiąże się chemicznie i mechanicznie z tytanowym, indywidualnie szlifowanym łącznikiem, bez użycia cementu, na etapie laboratoryjnym. Łączenie monobloku – korony zintegrowanej z łącznikiem, z implantem realizowane jest za pomocą stożka samozaciskowego. Kąt nachylenia stożka łącznika wynosi 1,5°, dzięki czemu szczelina – trzpień łącznika i ściana wnętrza implantu, wynosi 0,5 µm (Ryc. 2).
Zapewnia to eliminację mikroruchów łącznika i całkowitą szczelność dla bakterii oraz płynów tkankowych. Połączenie to nazywane jest „bakterioopornym’; ponieważ uniemożliwia powstawanie tzw. pompy bakteryjnej (micro gap). Dzięki takiemu rozwiązaniu problem infekcji i reinfekcji okolicznych tkanek wokół implantu i korony, wynikający z tego zjawiska nie istnieje. Brak cementu używanego do mocowania korony na łączniku eliminuje ryzyko jego zalegania w szczelinie dziąsłowej po procedurze osadzenia korony. 
Stosowane materiały kompozytowe charakteryzują się właściwościami izyko-mechanicznymi zbliżonymi do ludzkiego szkliwa, tzn. m.in. wytrzymałością na zgniatanie i ścieranie. Ze względu na prostotę techniki laboratoryjnej, niewielką liczbę komponentów protetycznych oraz światłoutwardzalność materiału, istnieje możliwość wszelkich modyikacji pracy protetycznej w warunkach gabinetu stomatologicznego. Pewne kontrowersje wynikające z używanego materiału kompozytowego w porównaniu z pełnoceramicznymi uzupełnieniami, Stosowane materiały kompozytowe charakteryzują się właściwościami izyko-mechanicznymi zbliżonymi do ludzkiego szkliwa, tzn. m.in. wytrzymałością na zgniatanie i ścieranie. Ze względu na prostotę techniki laboratoryjnej, niewielką liczbę komponentów protetycznych oraz światłoutwardzalność materiału, istnieje możliwość wszelkich modyikacji pracy protetycznej w warunkach gabinetu stomatologicznego. Pewne kontrowersje wynikające z używanego materiału kompozytowego w porównaniu z pełnoceramicznymi uzupełnieniami, jednorodnej strukturze.
Jako producent systemów kompozycyjnych, irma SHOFU ustanowiła nowe standardy dla materiałów światłoutwardzalnych. Powstał materiał z nowym mikroilowym wypełniaczem PFS (Progressive Fine Strukturred Filler) – kompozyt Ceramage. Zawartość mikroilowego wypełniacza w tym materiale stanowi ponad 73%. Dzięki niemu rozproszenie i dyfuzja światła w „kompozytowym” szkliwie i dentynie jest bardzo zbliżona do analogicznych warstw w zębach naturalnych. To, co wyróżnia kompozyt Ceramage spośród wielu innych dostępnych na rynku kompozytów, to bardzo wysoka wytrzymałość na zginanie (146 Mpa). Dzięki temu skuteczne i pewne staje się wykonywanie uzupełnień na implantach. Załamanie światła identyczne jak w zębach naturalnych,,,witalna” opalescencja i luorescencja sprawiają, że nawet przy najprostszej technice modelowania warstwowego, uwzględniając morfologiczną budowę zęba, uzyskuje się naturalny wygląd. Elastyczność kompozytu Ceramage minimalizuje przeciążenie struktur układu stomatognatycznego. Planując pracę na implantach, należy pamiętać o ograniczonej ruchomości aparatu zawieszeniowego. Ta sztywna konstrukcja wymaga odpowiedniego materiału do licowania. Standardem w ostatnich latach stały się uzupełnienia na implantach licowane ceramiką. Jeśli taka odbudowa zostanie wykonana pacjentowi z dysfunkcją stawu skroniowo–żuchwowego (TMJ), skutki pogłębią istniejący problem. Zmiany po zacementowaniu ostatecznej pracy są kosztowne i nie zawsze efektywne. Ceramage jako materiał licujący o znacznej elastyczności redukuje ryzyko parafunkcji związanych z przeciążeniem układu stomatognatycznego. Procedura wyciskowa wiąże się z użyciem zamkniętej łyżki wyciskowej i standardowego zestawu wyciskowego tj. transferu, czapki i analogu (Ryc. 3a i b). Po usunięciu łącznika gojącego, do studni implantu wprowadzony zostaje transfer wyciskowy (stożkowy kształt daje możliwość rotacji 360° i samoistnie hamuje w danym położeniu we wnętrzu implantu), na który nałożona zostaje plastikowa czapka, indeksująca położenie transferu w masie wyciskowej. Po nałożeniu analogu na transfer, wycisk stanowi gotowy negatyw dla pracowni protetycznej (Ryc. 4a-c). Wykonanie koron zintegrowanych w systemie Bicon jest optymalnym rozwiązaniem.
Etap laboratoryjny – korona zintegrowana z łącznikiem Bicon
Procedura pracy na metalu łącznika rozpoczyna się od nałożenia na wypiaskowaną, oczyszczoną i bezwzględnie suchą powierzchnię primera do metalu (ML Primer) (Ryc. 5). Po 1 O s należy nałożyć pre-opaker, którego zadaniem jest wytworzenie mocnego połączenia metal-kompozyt (Ryc. 6). Specjalny ceramiczny wypełniacz rozprasza światło wewnątrz pre-opakera i zwiększa siłę mechanicznego połączenia. Następnym etapem jest nałożenie pakera w wybranym kolorze (Ryc. 7). Dalej, zgodnie z morfologiczną budową zęba – dentyna i szkliwo. Perfekcyjna lepkość i właściwości materiału wpływają na kontrolowane modelowanie i stabilność koloru. Wszelkich charakteryzacji należy dokonać na etapie pakera lub dentyny (Ryc. 8a-c). Również w celu zwiększenia chromatycznego nasycenia w rejonie szyjki zęba stosuje się farbki Lite Art SHOFU, które zawierają wielofunkcyjny monomer i fotoinicjator. Po wstępnym wymodelowaniu, poleca się szereg modyikatorów przezierności, jasności i koloru. Naszą kreatywność ograniczają jedynie reguły natury, a nie możliwości materiału. Kompozyt Ceramage możemy w pełni porównać z każdą ceramiką, a także stosować go bez żadnych estetycznych kompromisów. Uwieńczeniem pracy jest nałożenie warstwy szkliwnej i końcowa 5-minutowa polimeryzacja w lampie Solidilite V (Ryc. 9). w celu uzyskania największego stopnia konwersji, a tym samym osiągnięcia najwyższej wytrzymałości, stabilności i trwałości, nie należy pod żadnym pozorem skracać czasu inalnej polimeryzacji. W celu uzyskania gładkiej powierzchni, kompozyt Ceramage należy wypolerować przy użyciu przeznaczonych do tej czynności past (Dura Plish – wygładzanie i Dura Polish Dia – połysk) (Ryc. 1 0a i b). To gwarantuje wysoką odporność na odkładanie płytki nazębnej i doskonałą biokompatybilność.
Technika osadzania IAC™
Osadzenie pracy zintegrowanej z łącznikiem odbywa się po uprzedniej analizie korony umieszczonej wraz z łącznikiem w analogu uiksowanym w modelu gipsowym. Z uwagi na fakt, że łącznik ma możliwość rotacji 360°, istotne jest rzetelne przeniesienie sytuacji laboratoryjnej z modelu gipsowego do jamy ustnej pacjenta z wykorzystaniem klucza silikonowego, przygotowywanego samodzielnie przez lekarza, klucza patyresynowego, szablonu formowanego próżniowo, czy tzw. jig’a, przygotowywanego przez laboratorium (Ryc. 11 a-c). Po usunięciu łącznika gojącego, odtłuszczeniu studni implantu i wprowadzeniu IACTM do wnętrza implantu, konieczne jest sprawdzenie i skorygowanie punktów stycznych. Wymagane są pasywne kontakty międzyzębowe. 
W przeciwnym razie nadmierny, niezrównoważony nacisk na koronę zęba i przeniesiony na stożek będzie skutkować luzowaniem się połączenia stożkowego i wysunięciem pracy. Zniwelowanie aktywnego punktu stycznego możliwe jest w warunkach gabinetu stomatologicznego. Zaklinowanie stożka łącznika odbywa się poprzez nacisk okluzyjny w odcinkach bocznych, dobicie przy użyciu młotka lub w odcinkach przednich – dobicie wzdłuż długiej osi stożka za pomocą sporządzonego w pracowni protetycznej akrylowego jig’a (Ryc. 12a i b). Wszelkie korekty okluzyjne możliwe są w jamie ustnej pacjenta.W razie konieczności usunięcia zamontowanej już pracy, rozklinowanie połączenia stożkowego odbywa się poprzez uchwycenie kleszczami korony i wykonanie delikatnych ruchów rotacyjnych wzdłuż długiej osi implantu.
Podsumowanie
Konwencjonalne techniki przytwierdzania koron do łączników docelowych, w przypadku jednopunktowych odbudów, wiążą się z wykorzystaniem cementów mocujących. W koronach zintegrowanych z łącznikami materiał kompozytowy jest mocowany mechanicznie i za pomocą chemicznych systemów wiążących do tytanowego, zindywidualizowanego łącznika. Eliminuje się dzięki temu ryzyko zalegania nadmiaru cementu w tkankach miękkich i wynikających z tego zapalno-atro-ficznych powikłań. Ponadto hemisferyczne, wypolerowane przejście łącznika tytanowego w kompozyt korony jest periodontologicznie przyjazne dla tkanek miękkich. System wiązania łącznika z implantem, w innych systemach implantologicznych z wykorzystaniem śrub okluzyjnych, niesie ryzyko pewnych komplikacji (luzowanie śrub, pękanie łączników, istnienie mikroruchów, pompa bakteryjna i inne), których nie odnotowuje się w systemie Bicon z łączeniem typu„locking taper”. Cechy izyko-mechaniczne materiałów kompozytowych odbudowujących tkanki twarde zęba w IACTM, w porównaniu z ceramiką, charakteryzują się mniejszą abrazyjnością dla zębów przeciwstawnych i urazowością dla stawów skroniowo-żuchwowych, szczególnie w przypadku istniejących dysfunkcji w układzie stomatognatycznym. Walory kosmetyczne nowoczesnych materiałów kompozytowych przemawiają za wykorzystaniem ich we wszystkich sytuacjach klinicznych, również odcinkach o wysokich wymaganiach estetycznych (Ryc. 13a i b). Nieskomplikowana technologia wykonania IACTM, łatwość osadzenia i demontażu pracy pozwala na wszelkie korekty okluzyjne, kolorystyczne i inne na wszystkich etapach laboratoryjnych i klinicznych, a także użytkowanej już korony.
Autorki: Katarzyna Maciejewska, Sylwia Adamska
Piśmiennictwo dostępne u wydawcy.
